W Istebnej po raz kolejny odbyło się zakończenie cyklu Powerade Volvo MTB Maraton 2013. Nasza ekipa stawiła się w stosunkowo mocnym, choć niepełnym składzie – Marta, Marcin, Piotr, Grzegorz, Janek, Arek i ja (czyt. Wojtek). Wszyscy byli pełni obaw o pogodę ale ta spisała się na medal. Dzień przed startem się rozpogodziło i przestało padać. Jak widomo, że w Beskidzie Śląskim popada to teren staje się bardzo trudny i wymagający dla rowerzystów. Po ciągłych opadach wybór dobrych opon był kluczowy. Większość z nas wstrzeliła się z oponami. Tylko Arek miał pecha ponieważ paczka z oponami nie zdążyła przyjść na czas. Niestety przełożyło się to na jego wynik. Trasa była taka jak w zeszłych latach z wyjątkiem końcówki, która została zmieniona ponieważ silne opady sprawiły, że ostatnie kilometry trasy stały się nieprzejezdne. Podejrzenie jest takie, że błoto było tam po pachy i Organizator wolał abyśmy jechali na rowerach niż je pchali w błocie po osie.

Od samego startu tempo było mordercze, pierwszy asfaltowy fragment został pokonany ze średnią prędkością ponad 30 km/h. Zaraz po wjeździe w teren rozpoczęliśmy podjazd na którym bardzo szybko każdy znalazł swoje miejsce w stawce. Kolejność jak zwykle – w czubie Marcin, trochę za nim Arek i ja, dalej Janek i Grześ a potem Piotr i Marta. Z racji tego iż był to ostatni maraton każdy toczył zacięty bój o jak największą ilość punktów do klasyfikacji indywidualnej jak i drużynowej. Bardzo zacięta walka rozegrała się między mną z zawodnikami MaxxBike – Przemysławem Janiak i Kamilem Lesiak. Niestety ten pierwszy był szybszy, natomiast Kamilowi udało mi się uciec aż na ponad 12 minut. Może gdyby nie dolegliwości żołądkowe to udałoby się dogonić i Przemka. Jego ataki natomiast odpierał Marcin, który po około 2 godzinach jazdy też zaczął odczuwać jakieś dolegliwości żołądkowe. Chyba nasze żołądki miały już dość sezonu i różnych specyfików typu żele i izotonik. Choć jeszcze rano nic na to nie wskazywało. Marcin także walczył o pierwsze miejsce w generlace M4 z Piotrem Huziorem z JMP Race oraz Sławkiem Bartnikiem. Ten pierwszy prezentował wyborną formę w drugiej połowie sezonu co powodowało że był poza zasięgiem a drugi z nich niestety nie ukończył maratonu. Marta także walczyła o wysokie lokaty choć koleżanki zawiesiły jej bardzo wysoko poprzeczkę. Przyjechała 7 wśród pań w kat K2.

Arek ze względu na wcześniej już wspomniane opony nie mógł rozwinąć skrzydeł na trasie i z powodu braku przyczepności tracił sporo na trasie. W szczególności na zjazdach. Janek natomiast powoli zaczyna wracać do dyspozycji i po kontuzji z początku sezonu zaczyna być widać iż idzie wszystko w dobrym kierunku. Przejechał cały dystans bez kryzysu i żadnej „bomby” jak to miało miejsce w Wałbrzychu. Niestety Grześ nie ukończył maratonu. Zmęczenie sezonem, treningami i trudność trasy zrobiły swoje i pokazały jak ważna jest regeneracja w trakcie sezonu. Niestety skurcze były tym razem zbyt silne aby kontynuować zmagania z tak wymagającą trasą. W szczególności, że podjazdy w błocie wymagał zdwojonej intensywności. Kolejny raz dobrą postawę zaprezentował Piotr, po międzyczasie i zajmowanych  pozycjach widać, że cały czas wyprzedził. Od checkpointu poprawił się 41 pozycji!

Ostatni maraton tego cyklu zakończyliśmy z dobrymi wynikami i w dobrych nastrojach. Na zakończenie sezonu i wręczenie pucharów czekaliśmy w dobrych humorach i doborowym towarzystwie współtowarzyszy z tras. Głównej nagrody w tomboli nikt z nas nie zgarnął ale mnie udało się załapać na mniejszą ale nie mniej fajną nagrodę w konkursie – aparat Olympus.

Wyniki:

Szósta edycja Powerade Volvo MTB Maraton miała miejsce w Korbielowie. Stawiliśmy się tam w męskim składzie, dziewczyny niestety nie mogły wystartować. Trasa była bardzo podobna do zeszłorocznej z małymi, tylko kosmetycznymi zmianami. Najlepsze smaczki zostały nieruszone. Niestety aura jak na wakacyjne miesiące nas nie rozpieściła… po raz drugi na zawody po pięknych słonecznych dniach przychodzi załamanie pogody na same zawody. Nasi szpiedzy donieśli, że w piątek było oberwanie chmury a w sobotę, kiedy zjawiliśmy się na starcie cały czas mżyło a temperatura oscylowała w granicach 12 stopni.

Start był stosunkowo łatwy, bo prowadził w dół, ale zaraz potem był kultowy podjazd. Prawie 300 m w pionie na dystansie niecałych 5 km. Wszystkim poszło to solidnie w nogi. Z naszej ekipy jak zwykle najsprawniej radził sobie Marcin. Dalej w trzy osobowym zestawie tasowali się Arek, Janek i Wojtek. Dalej jechali Grześ, Piotr, Alan i Tomek. Marcin cały dystans pilnował wysokiego, 19 miejsca open. Sprzyjający mikroklimat Korbielowa oraz Beskidu Żywieckiego dodaje niesamowitej mocy Arkowi. Pomimo bardzo stromych podjazdów i wymagających, ultratechnicznych zjazdów za którymi nie przepada, Arek czuł się na trasie jak ryba w wodzie. Tuż za pierwszy podjazdem odrywa się od Janka jadącego tuż przed Wojtkiem i pozostawia ich mocno w tyle. Wojtek gubi koło Janka w okolicach Trzech Kopców.  Dalej mimo niesprzyjających warunków swoim tempem jedzie Grzegorz i Piotr. Alan nie uniknął po raz kolejny przygód i po upadku uszkodził klamki hamulcowe, co skutecznie uniemożliwiło mu zjeżdżanie. Mimo to Alan mieści się w limicie czasu i zostaje wpuszczony na dalszą część trasy mega. Tomek niestety już nie mieści się w limicie i zostaje skierowany na trasę mini.

Dalsza część trasy przebiega bez większych emocji. Każdy jedzie swoim tempem po znanych z zeszłego roku szlakach. Zaskoczeniem na trasie jest lekka modyfikacja zjazdu zielonym szlakiem z Rysianki. Mimo zmian zjazd ten jest nadal atrakcyjny i niczego mu nie brakuje. Hamulce można na nim dobrze usmażyć a tarcze rozgrzać do czerwoności. Tuż za drugim bufetem czeka na nas Tomek, który został zmuszony do pojechania dystansu mini. Tam pomaga Arkowi i Jankowi na bufecie. Na Wojtka się nie doczekał. Marcin wciąż lideruje w naszej ekipie i w końcówce wyścigu nie daje sobie odebrać fenomenalnej, 19 pozycji open oraz 2 miejsca w M4. Arek jedzie wciąż jak natchniony aż do ostatniego zjazdu, na którym nieszczęśliwie myli trasę. Na pomyłce stracił około 6 min i w efekcie, czego przyjechał za Wojtkiem, który od drugiego bufetu złapał drugi oddech i w szybkim tempie minął mocno już zmęczonego Janka. Tak mocnej końcówki nie wskazywała słaba jazda w pierwszej części dystansu. Grześ będąc dobrze przygotowanym zmaga się na trasie z jakimś osłabieniem i ogólną niemocą. Mimo tego do mety dojeżdża z całkiem dobrym wynikiem. Piotr konsekwentnie realizuje założenia trenera i z maratonu na maraton jego pozycja w peletonie się poprawia. Z ósemki naszych, teamowiczów jako siódmy dojeżdża Alan. Dla niego na tym maratonie największe brawa z wytrwałość i ukończenie zawodów mimo poważnych problemów technicznych. Tomek niestety kończy tylko trasę mini i zalicza DNF.