Etap I – Skrzyczne – Rozgrzewka

Na starcie VI edycji MTB Trophy punktualnie o 12:00 rozpoczęliśmy ściganie na MTB Trophy 2012. Główną atrakcją pierwszego dnia miał być przejazd przez Skrzyczne. Trasa rozpoczęła się kilku kilometrowym podjazdem. Najpierw asfalt a potem jazda w terenie. Tak przez pierwsze 6 km. Potem szutrowymi drogami pokonaliśmy jeszcze dwa podjazdy osiągając wysokość ponad 1000 m n.p.m. Potem był zjazd do 20 km na pierwszy bufet. Był łatwy technicznie, bez ostrych zakrętów, co pozwalało osiągać prędkość ponad 70 km/h! Za bufetem rozpoczynał się podjazd na Skrzyczne. Średnio 6,6%, ponad 10 km podjazdu. Końcówka była bardzo kamienista i była nie do podjechania. Mocne tempo na tym podjeździe pozwoliło dogonić wiele osób, ale zjazd już nie poszedł tak dobrze. Zbyt duże ciśnienie w nowych oponach nie pozwalało pokazać pełni umiejętności. Po dotarciu do Białego Krzyża na przełęczy Salmopol trasa etapu zdecydowanie bardziej nabrała charakteru i zaczęła prowadzić wąskimi ścieżkami wymagającymi lepszej techniki niż wcześniejsze szutrowe ścieżki. Pierwszy etap ukończyłem po ponad 4 godzinach jazdy na 134 pozycji open. Na mecie oczywiście regeneracja – napój regeneracyjny, coś dla żołądka i mycie roweru. Potem obiad, oglądanie dekoracji i masaż. Nawet nie spodziewałem się jak pozytywne efekty może przynieść. Po wszystkim przygotowanie roweru na drugi etap i błogi sen.

Czas przejazdu etapu: 4:10:22 134 m open

Klasyfikacja generalna po I etapie: 4:10:22 134 m open

II etap – Jaworowy – długo i technicznie

Drugi etap – tzw. czeski – rozpoczęliśmy w Kempalandzie w Bukowcu. Organizator przygotował dla nas trasę na 80 km. Pierwsze 10 km to spokojna jazda w peletonie po asfalcie. Tuż przed wjazdem w teren zaczęły tworzyć się mniejsze peletoniki i w małych grupach rozpoczęliśmy podjazd w stronę Jaworowego. 11 km podjazdu ustawiło stawkę. Każdy miał swoje miejsce. Jechało się bardzo dobrze. Po dotarciu na szczyt czekał bardzo trudny technicznie zjazd z Jaworowego. Luźna nawierzchnia, kamienie, korzenie i agrafki po 180 stopni podniosły niejednemu zawodnikowi ciśnie. Wielu nie dało rady i zaliczyło mniejsze lub większe upadki. Ja najprawdopodobniej uszkodziłem podczas jednego upadku hak. Niestety tego nie zauważyłem. Po pierwszym bufecie czekała nas dalsza wspinaczka na szczyt Ostrego. Nie był to klasyczny długi podjazd tylko seria interwałowych zjazdów i podjazdów. Zjazd z tego szczytu też nie należał do łatwych. Trzeba się było mocno skoncentrować, aby nie stracić równowagi i nie upaść. Po drugim bufecie dopadł mnie poważny kryzys energetyczny. Nie wiadomo, czemu ponieważ wcześniej nie zauważyłem symptomów nadmiernego zmęczenia. Niestety kryzysy trzeba było przejść i to dosłownie. Po krótkim spacerze powoli zacząłem odzyskiwać rytm i dobre tempo. Na 55 km gdzie był trzeci bufet było już całkiem w porządku. Tam zaczynaliśmy ostatni podjazd tego dnia w stronę Wielkiego Stożka. Łatwo nie było, drugi dzień, już ponad 60 km w nogach a do przejechania jeszcze dwadzieścia. Na tym podjeździe dogania mnie Ewelina Ortyl z Twomarku. Dzięki niej przyśpieszam „zabierając się na koło”. Szerokie, szutrowo-kamieniste ścieżki w Czechach pozwalają na taką jazdę. Wtedy odzyskuję już pełnię sił i odskakuję od mojej trójki na zjeździe. Po technicznym, szybkim wytraceniu wysokości czekał na nas krótki, ostatni już podjazd asfaltem i zjazd do mety. Tuż przed metą moi najwierniejsi kibice – Monika z Helenką zagrzewają mnie do mocnego finiszu. I tak po 6 godzinach jestem na mecie. Bardzo szczęśliwy. Powrót do bazy zawodów w Istebnej odbyłem już samochodem. Po tradycyjnym uzupełnianiu kalorii i energii przyszedł czas na mycie roweru i przygotowanie go do startu na III etap. Na sam koniec jak zwykle masaż i relaks.

Czas przejazdu: 6:00:58 – 155 m open

Klasyfikacja generalna po II etapie: 10:11:21 – 141 m open

III etap – Rysianka – królewski etap

Trzeci etap Trophy był zapowiadany, jako królewski. Trochę krótszy od wczorajszego, ale nie znaczy, że łatwiejszy. Po nocnych opadach należało przyjąć, że trasa będzie zdecydowanie trudniejsza niż w dniach poprzednich. Było to dobre założenie. Już po pierwszym wjeździe w teren można było poczuć, że łatwo nie będzie a największe atrakcje miały być w połowie trasy. Do Rajczy można powiedzieć, że na trasie nie było żadnych wymagających odcinków. Należało być tylko skoncentrowanym, aby nie popełnić błędu na śliskich trawiastych zjazdach lub szybkich odcinkach asfaltu. Za miejscowością Rajcza rozpoczęliśmy wspinaczkę na Rysiankę. Początek był całkiem przyjemny, ale miłe złego początki. Czym dalej na podjeździe to robiło się coraz trudniej. Tuż przed Radykalnym Wierchem stał Grzegorz Golonko i mówił do zawodników: „Podnieś głowę i zobacz, co Cię czeka”. Na widok podjazdu głowa sama opadała. Przezornie zaopatrzony w dużą kasetę – 34 zęby – zabrałem się za ten podjazd. Gdyby nie kamienie w dalszej części można by całość podjechać, a przynajmniej większość. Po zdobyciu najwyższego punktu rozpoczęliśmy zjazd zielonym szlakiem. Tak trudnego zjazdu jeszcze nigdy nie jechałem. Duże, luźne kamienie, korzenie a do tego jeszcze wszystko było śliskie i mokre spowodowało, że zjazd stał się arcytrudny. Po zjechaniu najgorszej części był długi trawers. Też nie był łatwy a w dodatku na 35 km należało zsiąść z rowerów, zarzucić je na ramię i bardzo ostrożnie przejść nad niebezpiecznym fragmentem. Na szczęście stał tam człowiek od Organizatora, który zabezpieczał ten fragment i informował zawodników o niebezpieczeństwie. Na Hali Boracza pomogłem zawodniczce Twomarku z defektem ponieważ zakleszczył jej się łańcuch. Potem na zjeździe – gdzie były aż trzy do „wyboru” –  wybrałem źle. Podobny błąd popełniło kilku zawodników. Na szczęście dużo tam nie straciliśmy i w większej grupie walczyliśmy z niemiłosiernie śliskimi zjazdami. Na jednym z nich jechałem za zawodnikiem z Venutto. Przed nami jechał jeszcze jeden ścigant, bardzo dobrze prowadzący na zjeździe. Zawodnik z Venutto niestety jechał bardzo nierówno, nerwowo, często zmieniając tor jazdy. Niestety nie dało się go wyprzedzić a jazda za tak niepewnie jadącym zawodnikiem jest bardzo trudna. W efekcie, czego przy dość dużej prędkości mocno upadłem na lewy bok tłukąc mocno lewe biodro, udo i haratając piszczel. Na szczęście oprócz urazów i przekrzywionego siodła, które szybko poprawiłem byłem w stanie kontynuować jazdę. Tuż przed dojazdem na trzeci bufet zaliczyłem jeszcze jeden upadek na śliskim trawiastym trawersie. Z relacji kibiców wynika, że nie byłem jedyny. Na trzecim bufecie Misqu z Rowerowanie.pl zajął się moim trzeszczącym napędem czyszcząc go wodą i smarując niezawodnym zielonym Finisz Line’m. Wtedy też rozpadało się już całkowicie i ostatni podjazd trzeba było pokonywać w deszczu i pelerynie. Na początku tego podjazdu czekali na mnie moi najwierniejsi kibice – Monia i Helenka. Nic nie podnosi tak na duchu jak dobry doping i sportowa złość. Dzięki temu ostatnie kilometry pod górę pokonuję w bardzo dobrym tempie jak na mnie. Dzięki temu odrabiam straty z upadków i mam jeszcze siłę by zaatakować kolegę z Bikeholików. Mój atak pozostał bez odpowiedzi, Paweł nie miał siły podjąć walki. Potem 4 km technicznego zjazdu, mała zmarszczka i zjazd asfaltem przeplatany odcinkami terenowymi do mety. Na mecie zadowolenie z ukończenia kolejnego etapu pomimo pewnych przeciwności losu. Standardowa procedura po dojechaniu na metę – napój regeneracyjny, jedzenie i mycie roweru. Potem szykowanie na ostateczne starcie a przed spaniem masaż. Po III etapie było bardzo dużo chętnych na masowanie zmęczonych nóg, ramion i pleców.

Czas przejazdu: 5:17:25 – 152 m open

Klasyfikacja generalna po III etapie: 15:28:46 – 138 m open

IV etap – Wielka Racza – zwycięstwo przez zły

W czwarty dzień było widać zmęczenie w peletonie. Oprócz czołówki, wyjeżdżonej i super przygotowanej można było zauważyć, że reszta peletonu kręci nogami bardziej dzięki sile woli niż sile mięśnii. Z czasem stawka się rozciągała coraz bardziej a podjazd na Ochodzitę był już w miarę luźny. Zjazd znany z finałowych edycji maratonów pod egidą Powerade MTB Marathon pokonałem w spokojnym tempie ze względu na innych zawodników. Potem przez Sołowy Wierch udajemy się do Zwardonia. Tam po 14 km pierwszy bufet i zaczynamy mozolną wspinaczkę na Beskid Graniczny. Wszyscy jak jeden mąż prowadzą rowery, jest tak stromo, że nie ma mowy, aby ktoś ze środka stawki to podjechał. Zawsze się zastanawiam czy czołówka też daje z buta czy podjeżdża takie podjazdy? Do kuriozalnej sytuacji dochodzi na zjeździe do drugiego bufetu. Po pokonaniu stromej części zjazdu był skręt w lewo i długi zjazd asfaltem. Po przejechaniu około kilometra trafiam na dużą grupę zawodników wracających „pod prąd”. Twierdzili, że dalej nie ma znaków i źle jedziemy. Po krótkiej konsultacji w grupie około 40 osób dochodzimy do wniosku, że wcześniej obrany kierunek był dobry i wracamy na poprzednią trasę. Wielką grupą dojeżdżamy do drugiego bufetu. Ze względu na ilość zawodników panowało tam zamieszanie i nie obyło się bez dzwona tuż przed bufetem. Szczęśliwie go uniknąłem. Za bufetem rozpocząłem wspinaczkę na Wielką Raczę. Pierwsza część podjazdu prowadziła po niezbyt stromym szutrowym podjeździe. Potem robiło się coraz bardziej stromo i błotniście. Za szczytem Przegibka robi się już całkiem ciężko i często trzeba prowadzić rower. Jest ślisko, błotniście i momentami stromo. Tuż przed Małą Raczą łańcuch dziwnie mi zaciąga. Odpuszczam korby, patrzę co się dzieje i okazuje się, że tylna przerzutka wisi luźno. Defekt – pęknięty hak! Szkoda awarii, bo jechałem z grupą ludzi, z którymi toczyłem bezpośredni pojedynek w generalce. Nic to! Trzeba go szybko wymienić na zapasowy. W pośpiechu i błocie oraz w wyniku braku doświadczenia w tego typu naprawach źle montuję koło. Podczas próby wyciągnięcia zakleszczonego koła łamię drugi, już przykręcony hak. Jedyne co pozostaje to patrzeć jak ucieka moja grupa i iść lub biec jak najszybciej do mety. Mając dużo czasu na przemyślenia wymyślam aby zadzwonić po Monikę aby przywiozła mi zapasowe części ze skrzynki narzędziowej na trzeci bufet. Na przemian idąc i biegnąc w błocie po kostki, próbując zjeżdżać tam gdzie się da spotykamy się parę kilometrów przed trzecim miejscem popasu. Niestety wśród zapasowych części nie ma już trzeciego haka. Jedyne co pozostaje to odkręcić przerzutkę i skuć łańcuch na krótko. Niestety spada on co chwilę ale udaje się dojechać do trzeciego bufetu. Tam czescy mechanicy poprawili ustawienie łańcucha i da się zdecydowanie lepiej jechać. Mimo to łańcuch co jakiś czas spada lub wchodzi koronkę wyżej i napina się tak mocno, że blokuje korbę. Co chwilę trzeba wyjmować koło, ustawiać łańcuch i próbować dalej jechać. Do mety z bufetu zostaje ponad 14 km. Postanawiam nie zmieniać na zapasowy rower tylko kontynuować dalej jazdę na uszkodzonym rowerze. Zmiana niewiele by pomogła, w takiej sytuacji trzeba było skończyć etap i całe zawody. Udaje się to po ponad 9 godzinach jazdy, wielokrotnym poprawianiu łańcucha i wyjmowaniu zablokowanego koła.

Czas przejazdu: 9:13:53 – 299 m open

Klasyfikacja generalna po IV etapie: 24:42:39 – 212 m open

Podsumowanie i podziękowania

Podstawowy cel udało się zrealizować – zawody zostały ukończone. Pomimo dwóch poważnych upadków obyło się bez kontuzji ale niestety zawiódł sprzęt i umiejętności mechaniczne. Szkoda dobrego wyniku i przygotowań ale nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Zebrałem bardzo dużo doświadczenia startowego, na pewno poprawiłem technikę i wiem nad czym powinienem dalej pracować aby poprawiać wyniki.

Bardzo chciałbym podziękować Moni – mojej żonie i Helence za doping na każdym jednym etapie i szczególną pomoc na ostatnim. Kasi z drużyny za pożyczenie roweru – dało mi to duży komfort psychiczny na pierwszych trzech etapach. Marcinowi za wspólny trening przed Trophy – zdecydowanie był mi potrzebny i otworzył oczy na kilka rzeczy. Oraz reszcie drużyny za wsparcie i trzymanie kciuków. Ekipie z Rowerowanie.pl – Hinolowi i Misqowi za doping i pomoc na bufetach, Versusowi za robienie ładnych zdjęć, które są nieocenioną pamiątką. Ekipie z iSport.pl – Tomkowi, Mariuszowi i Bartokwi oraz zawodnikom startującym w barwach Rowerowanie.pl – Pepe i Maciowi za rywalizację na trasach tegorocznego Trophy.